Als ik de blog's van mezelf afzet tegen de blog van Sander, Jan en Marcha dat wordt ik toch wel bang en erg verdrietig. Wat is dit toch een ontzettende klote ziekte. Zo heel stiekum wordt je van binnenuit afgebroken. Je kunt er nog zo goed uit zien maar de binnen kant is dan niet zo mooi, of zelfs rond uit slecht. In korte tijd weer verschillende slechte berichten.
Nieuwe haarden, terwijl je dit totaal niet verwacht. Hierdoor dreigende botbreuken en een dwarslaesie. Een leven dat tot stilstand gaat komen. Dan denk ik terug aan Sjoerd, Monica en Bas. Nog maar een paar maanden geleden, de strijd verloren.
Laten we hopen dat we toch nog goede berichten mogen ontvangen. Ik lees deze blog's omdat het me heel veel steun heeft gegeven in de tijd dat ik me waardeloos voelde, nu voel ik me zeer verbonden met allen waarvan ik de blog's volg. Ik heb ontzettend veel bewondering voor hoe zij hun wel en wee neer pennen voor hun zelf maar ook voor anderen.
Dus bij deze wil ik heel veel kracht en warmte sturen naar iedereen die dit kan gebruiken.
Hoi Rona,
BeantwoordenVerwijderenHelemaal met je eens. Enkele blogs - waaronder de jouwe en de mijne - geven misschien wat hoop voor andere patiënten. Maar de meerderheid van de blogs laat inderdaad zien hoe ernstig en verwoestend de ziekte meestal is. Ik deel je bewondering voor de schrijvers van die blogs en wens ze ook het allerbeste.
Hartelijke groet, Jaco
Lieve Rona,
BeantwoordenVerwijderenHet doet goed dat jij je op je blog op deze uit. Ik heb het (vanzelfsprekend) gelezen dat troost.
Bedankt!
Jan
Ik voel precies hetzelfde. Het zit al weken in "mijn kop" en vraag mij meer dan eerst af: wanneer ben ik aan de beurt. Je hebt het heel goed verwoord. Warme groet, Cees
BeantwoordenVerwijderenDeze reactie is verwijderd door een blogbeheerder.
BeantwoordenVerwijderenDank voor je lieve, steunende woorden, lieve Rona. Ik leef ook dagelijks met iedereen mee en voel me ook verbonden met alle bloggenoten. Ik hoop ook van harte op beter nieuws voor iedereen!
BeantwoordenVerwijderenKnuffel Marcha
Beste Rona,
BeantwoordenVerwijderenHet is inderdaad een onvoorspelbare, grillige ziekte met voor ieder een ander verloop maar die gelukkig ook soms voor langere tijd stilstaat. En het is fijn én troostend te lezen dat het ook zo kan gaan.
Dat je nog maar heel lang de pareltjes van het leven mag plukken.
Dikke knuffel,
Bregina