donderdag 29 mei 2014

Weer een week verder. nu 5 weken en een paar dagen.

Zo vandaag 5 weken ogenomenen in het MMC. Er wordt nu licht gedacht aan het ontslag. Moet ook want we moeten weer verder. Eerst komt het reveladatiecentrum in zicht. Ik moet wel sterk genoeg zijn om mezelf uitbed te halen en in bv een scootmobiel te zetten. Dan kan ik de omgeving van de Kelen onveilig maken. Zou toch mooi zijn om via de parken richting de Plus te krossen en daar op mijn gemak de boodschappen te halen en dan het eten voor te kunnen bereiden.

Tot nu toe gaat het me emotioneel redelijk goed af. Mede door Joop en de kinderen en mijn Psycholoog. Hij helpt ons heel goed en dat is belangrijk. Ik ben natuurlijk niet alle momenten van de dag even sterk hoor. Er zijn ook momenten dat ik het wel even moeilijk heb. Frustratie dat ik nu niet alleen de kahler heb maar nu nog geheel afhankelijk ben van een rolstoel en een tillift die me in de rolstoel zet. Ik heb vaak genoeg gezegd ik hoop maar dat ik nooit in een rolstoel kom te zitten maar ook hierin verleg je weer je grenzen. Net wat ik hierboven al aangaf, straks naar het revalidatie centrum. Nog niet want ik wil wel goed het effect weten wat de bestraling op het plasmacytoom heeft gegeven. Het draaien in bed gaat beter, dat wel gelukkig. Maar gevoelloos is het niet en ik zou toch nog wel heel graag dicht bij het pijnteam staan. Zij begeleiden ons heel goed en dat geeft een prettig gevoel. Mijn benen beginnen wel wat aan gevoel terug te geven en daar zijn we heel erg blij mee. Joop doet elke avond mijn benen doorbewegen om de gewrichten soepel te houden. Ik merk dat mijn huid dan af en toe begint te kriebelen en soms maken me benen spastische bewegingen. Niet dat ik daar iets aan heb want iemand die spastisch is kan ook niet lopen.

Nou dit was weer even een kleine update.





1 opmerking:

  1. Lieve Rona, wat krijg je het voor je kiezen :(
    Zowel lichamelijk als geestelijk. Je schrijft heel optimistisch en dat bewonder ik heel erg want het is niet niets.
    Dat je benen wel weer wat gevoel terug krijgen klinkt hoopvol. Betekend dit dat de dwarslaesie niet compleet is?
    Jullie hebben een zware weg te gaan maar ik heb het gevoel dat jullie als gezin een hecht team zijn die met optimisme naar mogelijkheden blijven zoeken om het nog zo prettig mogelijk te maken.

    Dikke knuffel,
    Bregina

    BeantwoordenVerwijderen