Bestraling

Ja klinkt zo makkelijk, maar het heeft wat voeten in aarde gehad.
De professor heeft me doorgestuurd voor bestraling. Hij zou een email en een brief sturen naar mijn eigen internist. Vrijdags erna ben ik langs de polikliniek gelopen (in mijn uniform, wil nog wel eens helpen) om te vragen hoe het nu eigenlijk verder ging. Ik zou eerst het telefoon nummer krijgen van het Catharina ziekenhuis, Ja duh, dat kan ik zelf ook wel opzoeken. Ik dacht toch echt dat dit wel geregeld zou worden voor je als patiënt zijnde. Maandag aan het einde van de middag had ik nog niets gehoord dus dacht ik, laat ik maar eens naar het Catrinazkh bellen. Daar hadden ze nog niets ontvangen. Nou om een lang verhaal korter te maken. 7 telefoontjes en twee huilbuien verder had ik voor afgelopen dinsdag dan toch nog een afspraak. Er werd steeds naar elkaar verwezen met als resultaat dat ik tussen de wal en het schip viel.

De afspraak van dinsdag zou lang gaan duren want ik werd op 1 dag gezien voor de intake, er werd gelijk een ct gemaakt en  er zou worden bestraald. Best handig. Alleen op de dag had ik echt weer heel veel pijn in mijn rug. Ik wist op laatst niet meer hoe ik zitten moest en ik was ontzettend moe.
Ik heb maar even een beetje boven mijn boek zitten dutten. Ik kan echt bijna overal slapen maar ik was bang dat ik zittend zou gaan vallen en daar ben ik toch een beetje bang voor, je weet niet hoe de conditie van mijn botten is.
's Middags thuis werd ik erg misselijk, had de radiotherapeut voor gewaarschuwd. Man ik heb al zo'n hekel aan overgeven maar het gebeurde toch. Bah bah en nog eens bah. Een primperan genomen en hup mijn bedje in. Emmertje ernaast. Uiteindelijk in slaap gevallen en toen ging het wel weer.

Joop heeft voor zichzelf eten gekookt. Wat is het toch heerlijk als je een man hebt die echt alles kan.

De volgende morgen stond ik op en had ik zo ontzettend veel pijn in mijn rug. Ook hiervoor hadden ze gewaarschuwd. Door de bestraling zou er vocht ophopen in de weefsels in mijn rug. Dit zou dan meer pijn geven. Nou vragen we bij de patiënten in het ziekenhuis altijd naar de pijnscore en ik dacht ik zal mezelf een een score geven. Nou ik zat toch echt wel op een 9. Max is 10. Ondanks paracetamol, tramadol, lyrica en dicolfenac (van alles max dosering) ging het gewoon niet. Het is dat ik wist dat het maar een paar dagen zou gaan duren was het te overzien. Voor Joop was het ook erg vervelend want hij wilde me met van alles helpen maar op alles wat hij vroeg kreeg hij NEE als antwoord. Heel naar dat je als partner er naast zit en niets kan doen. Dit merk ik in mijn werk ook altijd.

Donderdagmorgen stond ik op na toch nog wel een goede nacht en had ik alleen een doffe plek in mijn rug. Straks naar de psycholoog en dan even door naar het unit hoofd. Kijken als alle pijnstillers zijn uitgewerkt of ik morgen weer kan gaan werken.
Zoals jullie weten, ik wil het liefst gewoon weer aan het werk.
Thuis zitten is niets hoewel ik wel een aantal leuke dingen ben gestart.

Groente zaaien in potten. Ik wil sla zelf kweken in potten. Wij hebben nl geen ruimte voor een groente tuin.
Naaien, mijn buurvrouw heeft twee patronen getekend zodat ik met de stoffen uit Afrika aan de slag kan.
Schilderen, een schilderij uit Afrika naschilderen. 40 bij 60 cm. Dit doek had ik nog staan.
Ik kan nog weer verder met mijn Quilt en ik heb nog steeds mijn struisvogel niet afgehaakt.

Ik wil iedereen bedanken die met alle lieve woorden, bezoekjes en kaarten ons steunen. Echt zonder jullie zou het echt wel een heel stuk zwaarder zijn.
Dank dank en nogmaals dank.